و اما امروز ..  

گونهایم گُر گرفته است . در را آهسته ببندید ! شبی، خواب باران و پائیز نیامده را دیدم ، انگار که تعبیر تمام رفتن ها ، بازگشت با زادروز شقایق است. حالا دیگر از ندانستن شمال و جنوب جهان بغضم نمیگیرد.حالا دیگر از هر نگاه نادرست و طعنه تاریک نمیترسم .حالا دیگر از هجوم نا بهنگام لکنت و گریه نمیترسم. به خدا پروانه ها پیش از آنکه پیر شوند میمیرند.باران که باز بیاید میماند آسمان و خواب و خاطره.حالا دیدار ما به نمیدانمان کجای فراموشی ، دیدار ما اصلاً به همان حوالی هر چه باداباد.تنها جان تو ، جان پرندگانی پربسته ای که دیماه به ایوان خانه می آیند. برگی برایت از باران گرفتم ، تا بوی لحظه ی اینجا را بدهد. تا آسمان دل تو نیز بارانی شود و باهم خیس شویم .به ماه نگاه کردم ، یاد تو افتادم یاد پاکی دلت یاد رمز نگاهت .دیشب باران زد و من نم باران را برایت فرستادم تا نامه ام بوی طراوت بگیرد ولی فکر نکنم به دستت رسیده باشد مهتاب. چقدر بی تو شب شده ام خوابت را دیدم کنارم نشسته بودی و دست در دست هم به دور نگاه می کردیم  از دور دستی به تو اشاره کرد تو دستم را رها کردی و من صبح شدم نمی دانم تعبیرش چیست؟ نمی دانم که چرا برایت نوشتم. آخر چشمانت گرقتار هستند وقت خواندن ندارند چه دنیای سردیست .  

 آسمان ابری و پسرک ناکام از دیدن مهتاب در آسمان.شاید آسمان در سرزمینی دیگر حتی مه هم نداشته باشد. شاید....